အကောင်းက အဆိုးလား၊ အဆိုးက အကောင်းလား
ငယ်ငယ်က ကျောင်းမှာသင်ရဖူးတဲ့ ဇီဝကမ္မ (ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ဖြစ်စဥ်တွေအကြောင်း) သင်ခန်းစာမှာ Positive Feedback နဲ့ Negative Feedback ဆိုတဲ့ လုပ်ဆောင်မှု (၂) ခုအကြောင်းပါခဲ့ဖူးရဲ့။ ကလေးစိတ်နဲ့ နာမည်ပဲဖတ်မိတုန်းက Positive Feedback လေးကို သဘောအရမ်းကျခဲ့ဖူးတယ်။ Positive Feedback ဆိုတာ အလွယ်ပြောရရင် အားပေးခြင်းလုပ်ငန်းပဲ။ ကလေးမွေးခါနီး သားအိမ်က ညှစ်လေ ဦးနှောက်ထဲက သားအိမ်ညှစ်စေတဲ့ ဓါတ်တွေကို ပိုထုတ်လေ ပိုညှစ်လေနဲ့ တစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကိုအားပေးရင်း ရှေ့ဆက်စေတဲ့ Feedback စနစ်မျိုးပေါ့။ Relationship တွေမှာဆို ချီးကျူးပေးလေ လိမ္မာပြလေ ပိုချီးကျူးလေ ပိုလိမ္မာလေဆိုတဲ့ စနစ်မျိူးပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ အသုံးအရမ်းများတဲ့ အသုံးအရမ်းခံချင်ကြတဲ့ စနစ်ဆိုပါတော့။
Negative Feedback ဆိုတာကတော့ တားဆီးခြင်းလုပ်ငန်းပေါ့။ အရမ်းပူလာရင် ချွေးထွက်တယ်၊ အဲဒိချွေးထွက်တယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စကိုယ်တိုင်က အရမ်းပူတယ်ဆိုတဲ့ခံစားမှုကို ပြန်တားပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်ကို ပြန်ကျသွားစေ၊ ပြန်ကျတော့ ချွေးဆက်မထွက်ဆိုပြီး ပိတ်ပင်မှုနဲ့ထိန်းညှိတဲ့စနစ်ဆိုပါတော့။ အိမ်မှာဆို ကျောင်းလစ်၊ အဖေအမေကဆူ၊ ဆူလို့ ကျောင်းမလစ်၊ ကျောင်းမလစ်တော့ အဆူမခံရ ဆိုတာမျိုးပေါ့။ သိပ်ပြီး သက်တောင့်သက်သာမရှိလှတဲ့စနစ်ပဲ ဆိုပါတော့။
အပေါင်းတွေ အနှုတ်တွေ၊ ခွင့်ပြုအားပေးခြင်းတွေ တားဆီးခြင်းတွေနဲ့ နာမည်တွေတပ်လိုက်တော့ မုန်းဖို့ကောင်းနေပေမဲ့ သူနေရာနဲ့သူ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့စနစ်တွေဆိုတာ နေရာလွဲတဲ့အချိန်တွေမှာ ပိုသိသာတာပဲ။
စိတ်ဓါတ်ကျ Depression ဝင်လို့ လူတွေကိုရှောင်၊ အထီးပိုကျန် ပိုစိတ်ဓါတ်ကျ အဆက်အသွယ်ပိုပြတ်ဆိုတဲ့ Positive Feedback Mechanism က သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းသလို၊ တစ်ခုခုကို ကြိုးစားလို့ အောင်မြင်သွား၊ အောင်မြင်သွားလို့ ကြိုးစားတာလေးရပ်လိုက်မယ်ဆိုတဲ့ Negative Feedback ကလည်း အလုပ်မဖြစ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ သိနေတာပဲလေ။
သိလား။ လူတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးတွေတိုင်းမှာ အဲဒိ Mechanism တွေနဲ့ ချယ်လှယ်ခံနေရတာဗျ။ ရန်ဖြစ်လို့ သူငယ်ချင်းနဲ့စကားမပြော၊ စကားမပြောလို့ ပိုအေးစက်၊ ပိုအေးစက်တော့ ပိုဝေးဆိုတာတွေ၊ သူက ဆဲလို့ ငါပြန်ဆဲ၊ သူကထပ်ဆဲလို့ ငါလဲ လိုက်ဆဲ ဆိုတာတွေ၊ ပိုချစ်လို့ ပိုဂရုစိုက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပိုပြီး မှီတွယ်လာမိ ဆိုတာတွေ အားလုံးဟာ Positive vs Negative Feedback Cycle ထဲမှာ ကျွန်တော်တို့တွေ တုံ့ပြန် (react) မိနေတဲ့အရာတွေချည်းပဲ။
ကိုယ့်ကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာကိစ္စတွေပေါ်လာတိုင်း ကျွန်တော်တို့ဖြေသိမ့်နေကျ စကားတစ်ခုရှိတယ်လေ။ "အရာရာက ကောင်းဖို့ဖြစ်လာတာ" ဆိုတဲ့စကား။ တစ်ဖက်ကပြန်ကြည့်ရင် ကောင်းဖို့ဖြစ်လာပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့က ကောင်းတဲ့ဘက်ကိုယိမ်းအောင်လုပ်နိုင်မှ ကောင်းလာနိုင်တာတွေချည်းပဲ။ ကံဆိုတာကို မယုံဘဲ Chance and Attraction ဆိုတဲ့ တိုက်ဆိုင်မှုနဲ့ ဆွဲငင်မှုတွေကို ယုံတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဘယ်အရာမှမဆိုးဘူးဆိုတဲ့စကားဟာ အရာရာတိုင်းက ဆိုးနိုင်ချေရှိတယ်ဆိုတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ယူမိတော့တာပဲ။
အကုန်လုံး အဆိုးတွေလို့ မျက်မှန်အမည်းတပ်ကြည့်တာမဟုတ်ပေမဲ့လည်း ဆိုးနိုင်ချေရှိတယ်ဆိုတဲ့ Risk ကို လက်ခံလာတဲ့အခါ ချစ်နေပေမဲ့ မုန်းသွားနိုင်ချေတွေ၊ မုန်းနေပမဲ့ ချစ်လာနိုင်စရာတွေ၊ နီးနေပေမဲ့ ဝေးသွားစရာ အချက်တွေဆိုတာ လိုက်ခံစားနေဖို့ထက် လိုက်လက်ခံနေဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်လို့ မြင်လာလေရဲ့။ ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် တစ်နေ့ကျ ပြတ်မှာ/ဝေးမှာဆိုပြီး စိတ်ပျက်နေခြင်းက မြန်မြန်ပြတ်အောင် ပိုလှုံ့ဆော်တတ်သလို၊ ပြောစရာရှိတာတွေကို မပြောဘဲ ပိုမြိုသိပ်ရင်း ပိုဝေးတတ်တာအပြင် Chance ဆိုတဲ့ တိုက်ဆိုင်မှုသီးသန့်ကြောင့် ခွဲရခွာရ နှုတ်ဆက်ရတဲ့အခါ နောင်တရစရာမကျန်အောင်နေတာက တမင်တကာ နီးအောင်ဝေးအောင်ကြိုးစားတာထက် ပိုအလုပ်ဖြစ်မယ်ထင်တာပဲလေနော်။
Physics အရ ဒီလောကမှာ ဘယ်ကိစ္စအတွက်မဆို ယိုယွင်းစေဖို့ဖြစ်တည်နေတဲ့ Entropy ဆိုတဲ့ အားတစ်မျိုးရှိသတဲ့။ ကောင်းသည်ဖြစ်စေ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ တစ်နေ့တော့ မေ့ပျောက်ရ ပျက်စီးရမှာခြင်းအတူတူမှာ တိုက်ဆိုင်မှု Chance တွေကြားက ရွေးချယ်မှု Choice တွေက မှားသွားခဲ့ (Evil ဖြစ်သွားခဲ့)ရင်တောင် မဟာဒုက္ခတွင်းဆုံးကျတဲ့အထိ မဆိုးစေဖို့တော့ ပြန်ရွေးချယ်ရမယ်မဟုတ်လားလေ။
LWINT
Comments
Post a Comment